Nando Boers

Journalist

Wide eyes

by

Moet je horen! (3)

Wide eyes

De bus mindert vaart en de frequentie waarop de dennenbomen voorbij flitsen neemt af. Sinds lange tijd zijn hun stammen weer afzonderlijk te onderscheiden. De motor voorin de bus hijgt, wrikt en steunt. Het bestofte gevaarte komt piepend tot stilstand. Godzijdank is deze lange reis voorbij. Terug in Elk Lake. Hier moet ik eruit. Ik veeg het haar uit mijn ogen en kijk om me heen. Die vrouw zit er nog. Ze draait haar hoofd en even zie ik haar ogen, maar voor we elkaar echt aankijken draai ik van haar weg. Ik staar maar weer naar buiten. Rimpels op het water. Jezus, daar staat ze. Bij de busstop. Wat doet zij hier? Ik zie dat ze geen reistas of koffer bij zich heeft. Ze wacht vast op iemand. Vlak voor ik wegging vernederde ze mij waar ik bij stond. Alsof ik niets meer voorstelde. Zo sprak ze me toe. Alsof ik een vlieg was. Ze heeft een bange man van mijn gemaakt. Ik stikte. Ik vluchtte weg uit Elk Lake. “Wil je mee naar buiten met mij?” Ik hoor het mezelf vragen, in mijn gedachten. Aan deze vrouw aan de andere kant van het gangpad. Ik bespied haar en hoor de sobere viool en de zware pianoklanken uit het dashboard van de chauffeur komen. Zwaar als duizend kilo houtpulp waaronder ik sterf. “Wil je mee naar buiten met mij, zodat we samen uitstappen? Sla je armen om me heen en doe alsof ik álles ben dat jij nodig hebt.” Maar ik zeg niks en sluit mijn ogen. Hoor passagiers hun spullen uit de bovenrekken bijeenrapen. Ik droom weg. Ik voel dat ze straks achter mij aankomt en achter mij uit de bus zal stappen. Als ik mijn reistas zo dadelijk uit het vooronder van de bus heb getrokken geeft ze me vast een zoen. Staat ze op haar tenen. Lispelt iets in mijn oor. Maar als ik uitstap gebeurt er natuurlijk niets. De vrouw is blijven zitten en zij, zij staat daar buiten. Ze stapt op mij af. Ze zal toch wel aan mij zien dat ik mezelf best redt? Ik pak mijn tas en de bus zet zich in weer in gang. De motor hikt, wrikt en hijgt.

Hayden – Wide eyes (2004)

Moet je horen – Kacey Musgraves

by

Moet je horen!

De bus ronkt. De motor produceert roetwalmen voor de ingang van het station. Trek je er niets van aan. Je moet naar binnen. Niet naar het spoor en zeker niet naar het loket. Er stapt hier ook niemand uit de trein. In Mineola stap je in. Je vertrekt.

Ga naar het hoekje, daar bij de drankautomaat weet je wel? Daar lummelt ze wat rond. Boots van slangenleer en bruin haar. Ze zwiert daar wat rond en ze zingt soms wat. Loepzuiver natuurlijk, aan de zachte kant, dat wel, zodat weinigen acht op haar slaan. Haar blik is gericht naar de grond. Vuile tegels, met platgelopen kauwgom.

Je moet goed luisteren voordat je haar geheim weet te ontrafelen. Het klinkt allemaal normaal, en als je te dicht komt dan deinst ze terug. Benader haar voorzichtig.

Ze heet Kacey, maar dat heb je niet van mij. Fantaseer bij haar stem een tokkelende banjo, laat de brushes tegen de wanden je hersenpan schuiven, de bas tikt een paar neurotransmitters wakker. Het is een sprookje. Je gelooft je oren niet in Mineola, dat achterlijke gat vol homofobe cowboys, highschoolqueens, quarterbacks en negerhaters. Hoor je het? Je kunt dan net zo goed doen waar je zin in hebt, is het niet?

Make lots of noise. Kiss lots of boys, or kiss lots of girls. if that’s something you’re into. When the straight and narrow gets a little too straight, roll up a joint or don’t.’

Nauwelijks iemand die er acht op slaat in de stationshal, maar je hoort het goed, in de diepe zuiden waar het stoffig is. De revolutie is een meisje en ze en staat 100 kilometer buiten Dallas bij de frisdrankenautomaat. Just follow your arrow, where ever it points, zingt ze. Roll up a joint, or don’t.

Kacey Musgraves – Follow your arrow

(2013)

Moet je horen – If i had possession

by

Hij verschuilt zich. Dat kan niet anders. Ik loop over de markt en ik hoor hem wel maar ik zie hem nergens.

Bert doet ondertussen alsof er niets aan de hand is. Bert staat daar met zijn grote klauwen te graaien in de bak met sperziebonen. Of ik de weg ben kwijtgeraakt, vraagt hij, want ik blijf maar ijsberen voor zijn kraam langs.

Bert houdt van de blues. Wat moet je ook anders, zegt hij. Hij grijnst. Bert draagt een dik houthakkershemd. Zijn handen zijn groot en ruw, van het jaar in en jaar uit sorteren van penen en peren. Goin’ to get me a gambling woman zingt de blanke man het nummer na van de duivels kunstenaar, die ooit op een ver kruispunt in de katoenvelden zijn ziel verpatste voor een paar akkoorden. Dan heb je trouwens wel lef. Het puntige bluesschema scheert over de schorseneren en prei.

Voor de kraam lacht een krulspeld met tijgerprint en bontkraag in een mobiele telefoon. Ondertussen is Robert nergens te zien. Robert was ook Berts collega. Vroeger deed Robert de groente en Bert het fruit. Nu doet Bert ook de bieten, want Robert heeft zijn kraam opgedoekt en is vertrokken. Hij verkocht zijn ziel aan de biologische groentepolitie, in de hoop op meer centen.

De bluesharmp snerpt in de kraam. Robert Johnson is niet dood, hij leeft. Ik weet het zeker. Hij heeft alleen even dekking gezocht in de kraam van Bert. Opgelucht vervolg ik mijn weg.

Eric Clapton – If i had possession over judgement day

(2003)